Stage-angsten

Stage is geen eng begrip.

Maar maandag, ondertussen meer dan een week geleden, stond ik te bibberen op mijn benen.

De bescherming van een scherm biedt zoveel, maar valt weg. De bescherming van het student-zijn, hoe frustrerend en meer-wetend lectoren op den duur ook worden, valt weg. Wat er overblijft is heel simpel.

Een pen. Een computer. Goed genoeg of toch net niet.

In mijn hoofd ben ik veel dingen, een goede schrijver is er een van. In werkelijkheid is de kloof tussen wat ik zou zijn en wat ik werkelijk ben wel vaker groot gebleken.

Een week later betekent stage een regelmatig dagritme. (’t Was lang geleden.) Lichte stress, geringe uitputting. Een voortdurende nood jezelf te bewijzen. Ik verdien mijn plekje hier, op de redactie. Of ik wil het toch verdienen.

Ik heb ideeën. Soms. Af en toe zijn ze zelfs best oké. Heel uitzonderlijk wil ik ze eens uitspreken.

Nog zo’n kloof: wat interesseert mij, wat interesseert Brussel, wat interesseert de actualiteit, wat interesseert Bruzz.  De volgorde van belangrijkheid is meestal omgekeerd.

Je schrijft wat je kent. In dit geval was het de eeuwigdurende frustratie over die verkeerslichten die zowat voor mijn deur steeds uitvielen. Blijkt dat op de impliciete vraag een antwoord beschikbaar was: “Verkeerslichten stuk na dimmen.”

Je schrijft wat meer mensen zouden moeten kennen. Wat je pakt, wat wel eens goed zou kunnen zijn. Over gelijkheid, over kansen, over mogelijkheden. In dit geval over die “Syrian Gay Guy“.

Een week is geen tijd, maar op de redactie is het een telefoontje, kortjes, een fotobijschrift, een interview, een rondvraging, een voorstelling mee  volgen. Je naam op papier of op de site zien staan.  Trots zijn op jezelf – misschien dan toch meer naar het “goed” neigen. Uitgeput in slaap vallen, maar tevreden zijn. Ideeën zoeken – overal. Elke persoon is een mogelijkheid. Voor nieuws, voor verdieping.

Een week op Bruzz is gepasseerd, een heleboel meer wachten nog op me.

Benieuwd wat ze zullen brengen.

-Saar