Op krukken de deur uit

Jep. That happened.

Als iemand zich afvroeg waarom er maar geen laatste stage-update kwam: dat dus. Het mag talent heten, maar door verkeerd te gaan zitten heb ik mijn laatste paar dagen stage met krukken mogen doen. (mijn ervaringen met het Brusselse openbare vervoer zullen nooit meer dezelfde zijn.) Tussen dat zitten en die krukken zaten nog enkele stappen, maar daar ga ik jullie vandaag niet mee vervelen.

Het belangrijkste punt: mijn stage eindigde in mineur. Op het gezondheidsvlak dan toch. Wat artikels betreft heb ik mij nog nooit zoveel geamuseerd als met de laatste twee artikels die ik heb mogen schrijven.

Over bloggers, verdorie. Dat ras waar ik mezelf zo graag toe reken. En nog beter: over West-Vlamingen in Brussel. Dat ras waar ik in geboren ben.

(Moest u er naast gekeken hebben: er staat longread bij. In grote letters. Met mijn naam ernaast. Mijn naam. A happy dance was had by all.)

Er werden ook plannen opgemaakt, tijdens die laatste week stage. Misschien zou ik wel bij Bruzz blijven als freelancer. Misschien wel als meer dan een freelancer? (Spoiler alert: dat laatste werd vooralsnog een njet.) Misschien zou ik journalist worden in bijberoep? Misschien toch lesgeven? Misschien zou ik de droom kunnen leven?

Nu goed, die plannen waren grotendeels voorlopig. De vragen bleven wat langer. Dat laatste lijstje werd (wordt) ook steeds langer. Maak ik m’n CV creatief? Hoe creatief? Maar wat als de persoon die het leest dan net wil dat ik op de feiten focus? En hoe weet ik wat een bedrijf precies wilt?
–Afgezien van een ander diploma, een lager diploma en 5 jaar ervaring (die ik niet heb), dus?–
Op welk punt mag ik beginnen met me zorgen maken? Is er ooit een punt waarop je je zorgen moet maken? Moet ik hoog mikken? Of net laag? Is dat dan meer realistisch, of pessimistisch?

Basically: ik heb meer informatie nodig. Er is een reden dat variaties van nieuwsgierig meer dan eens voorkomen als ik mezelf moet (laat) omschrijven. I thrive on information. “Il n’y a jamais trop de livres ! Il en faut, et encore, et toujours ! ” Zoals Zola het ooit zo mooi zei.

Maar die stage dus. Ik ben er buitengewandeld op krukken. Met veel vragen. Met veel hoop. En gelukkig ook met den overschot van de Napoleons die ik had meegebracht om te vieren dat ze daar van mij af waren.

De kleine dingen.