Nasleep

Het kan af en toe al eens goed voor je te zijn, iets te doen wat compleet buiten je comfortzone ligt. Paragliden bijvoorbeeld. Een compleet nieuwe cuisine uitproberen. Of, in mijn geval, Nasleep lezen, en er vervolgens helemaal door weggevoerd worden.

Het concept van Nasleep valt moeilijk kort samen te vatten. Het gaat over mensen, hun verhalen, hun emoties. Over hoe universeel dat alles is – al speelt het zich af in een middeleeuws aandoende wereld. Over hoe iedereen een geschiedenis heeft.

De vijftienjarige Floris, die zijn verbannen, gewelddadige vader Alexander gaat zoeken.
Zijn moeder Marthe, die jarenlang door Alexander is misbruikt en haar dochter en beste vrienden moet missen.
Jonkvrouw Jorinde, die landgoed Markenrode heeft geërfd nadat haar vader en broer in een oorlog zijn omgekomen.
De mensen die Floris onderweg tegenkomt: de zussen Simona en Sophie, die hun overleden moeder missen en worstelen met jongens, familie en uithuwelijking; en Line, die bij de zussen op de boerderij letterlijk een hondenleven moet leiden.
De mensen die achterblijven – en de mensen die in de tussentijd naar Markenrode komen.

De hoeveelheid personages waarmee je op slechts een paar pagina’s in aanraking komt, kan op het eerste gezicht overweldigend lijken. De mate waarin al die personages zijn uitgewerkt, waarin ze elk hun eigen toon hebben – zowel in hun spreken als in hun gedachten – zorgt echter voor een zekere herkenbaarheid die je niet vaak tegenkomt.

Nasleep lezen, voelde een beetje als in een oneindige stream of consciousness gegooid worden. Springend van het heden naar het verleden, van het mogelijke naar het reële, creëert Nasleep een gevoel van compleetheid. Je leert elk van de (vele) personages écht kennen. Je verstaat waarom Floris op tocht moet gaan, je kan op Marthe’s daden anticiperen, je kan – ook al hoef je haar niet per se aardig te vinden – zelfs Simona’s rebellie appreciëren.

Men spreekt wel eens van een leeservaring, dit boek bleek eerder een ervaring – laat die “lees” maar weg. Je wordt volledig ondergedompeld in de hoop op “beter” en “meer”, in het wensen naar iets anders, in de wreedheid en de goedheid die elk personage wel eens tentoon spreidt.

En als ik dan op het einde vond dat Sophie misschien wel beter verdiende? Dan is het mijn probleem dat ik dit verhaal nog niet helemaal kan loslaten.