Ergens op het snijpunt van proza en poëzie bevindt zich het werk van Amanda Lovelace. In haar Women Are Some Kind of Magic-trilogie bevrijdt ze prinsessen, zeemeerminnen en heksen van de stereotypen waar zij in sprookjes steeds onder gebukt gaan.
Lovelace’s werk is persoonlijk – heel persoonlijk. Waar dat meestal het geval is met moderne poëzie, wordt het hier tot op het uiterste gebracht: seksueel misbruik, haar jeugd, haar ouders, haar relaties… Niets is onbespreekbaar, niets blijft onbesproken.
Elk van de drie poëzieverzamelingen heeft daarbij een eigen verhaallijn, en een eigen plaats binnen de verzameling. Waar The Princess Saves Herself in This One oproept tot bewustwording, is The Witch Doesn’t Burn In This One een “call to action”. Waar het derde deel van de reeks, The Mermaid’s Voice Returns In This One op die schaal zal vallen, is nog maar de vraag.
In vrije verzen neemt Lovelace de lezer mee door haar eigen groei met een opbouw van ideeën, eerder dan met een specifieke stijl. Hoewel ze verhalen vertelt die strikt persoonlijk zijn, slaagt de auteur er daarbij steeds in herkenbaar en relatable te blijven, zonder ooit een specifieke interpretatie te forceren.
Onderliggend draagt deze trilogie een boodschap van empowerment, die dan wel gebaseerd is in feministische ideeën, maar expliciet inclusief is. Haar verhaal zou het verhaal van iedereen kunnen zijn, en neemt je, van trigger warning tot conclusie, mee op een magische reis.
Nederlands 
English (UK)